Willy Dullens

Willy Dullens is geboren en getogen in Sittard, en was gedurende zijn loopbaan nogal gesteld op – zeg maar verknocht aan – de Limburgse grond. De voetballer begon zijn prille carrière in de jeugd van Sittardia, en maakte in het seizoen 1963/’64 zijn debuut in het eerste elftal van de club. Hij was weliswaar nog piepjong, maar de keus om hem al op te stellen was uitermate succesvol. Met achttien doelpunten had hij meteen een heel groot aandeel in de promotie van Sittardia.

Het jaar daarop viel de club jammerlijk terug naar zijn oude niveau, maar dat bleek een incident, want binnen een seizoen promoveerden de Limburgers opnieuw, op overtuigende wijze, en opnieuw dankzij Dullens. Hij had zich ontwikkeld tot een cruciale, bovenmatige speler in het zuiden van Nederland en had ook veel respect afgedwongen in de rest van het land – dat was in die tijd absoluut geen vanzelfsprekendheid.

Magisch

In 1966 werd hij zelfs, als speler uit de eerste divisie, uitgeroepen tot voetballer van het jaar. De uitreiking werd omlijst door magische woorden van Johan Cruijff, die beweerde dat ‘Dullens technisch misschien nog wel beter was dan hijzelf’. De aanvallende middenvelder, die in drie interlands samenspeelde met Cruijff, werd meteen opgeroepen voor het Nederlands elftal, waar hij desondanks slechts tot vier interlands zou komen: tegen België, Schotland, Tsjechoslowakije én Denemarken, die 30e november 1966. Een EK-kwalificatieduel dat werd gewonnen met 2-0, door goals van Sjaak Swart en Willy van der Kuijlen.

Dat hij maar tot een kwartet wedstrijden in het Nederlands elftal kwam had een duidelijke en pijnlijke oorzaak. Dullens raakte in 1966 in de competitiewedstrijd tegen Vitesse ernstig geblesseerd, na een duel met Bart van Ingen. Dullens beweerde dat hij een enorme schop kreeg, de speler van de Arnhemmers meende dat ze in botsing kwamen na een mislukte schijnbeweging van de Limburger.

Hoe dan ook, de zware blessure aan zijn kniebanden had tot gevolg dat hij moest revalideren, maar omdat hij niet goed genoeg herstelde om als prof terug te keren, moest Dullens twee jaar later zijn loopbaan al op jonge leeftijd beëindigen. Daarmee kon hij zijn enorme belofte – hij werd door velen gezien als de beste Nederlandse voetballer aller tijden – nooit waarmaken. Cruijff noemde hem de beste, hij had ook als bijnaam Willy Wilkes, maar het bleef door die noodlottige blessure bij woorden en toekomstbespiegelingen. En bij slechts vier interlands.

Psycholoog

In augustus 1969 werd er een benefietduel voor de Limburger gespeeld, tussen Ajax en Alemannia Aachen, die bijna 150.000 gulden opleverde, en door 60.000 man in het Olympisch Stadion werd bekeken. Met de opbrengst kon Dullens jaren later in Sittard – hij bleef gehecht aan zijn geboortegrond – een kapperszaak beginnen. Toch viel zijn plotselinge einde hem zwaar; de voetballer had jaren last van zware depressies, en was acht maanden, in de periode dat het Nederlands elftal in 1988 Europees kampioen werd, met een psycholoog in de weer.

Begin nieuwe eeuw keerde hij terug in de voetballerij, bij – hoe kan het anders – Fortuna Sittard, waar hij technisch adviseur werd. Het was op het moment dat hij was afgekeurd als kapper, vanwege een gescheurde schouderpees. Negen jaar later stapte hij over naar VVV-Venlo, waar hij dezelfde functie zou vervullen. Zo keerde de Limburger toch weer terug in de voetballerij. Maar, gaf hij meerdere malen toe, de vraag of Nederland met hem wél wereldkampioen was geworden in 1974, zal hij meenemen in zijn graf.

Opstelling Nederland: Pieters Graafland, Suurbier, Israël, Schrijvers, Veldhoen, Muller, Dullens, Swart, Nuninga, Van der Kuijlen, Keizer.

Willy Dullens: de blues van het voetbal

11-8-2006

Willy Dullens, alias Willy Wilkes, is de blues van het voetbal. De Limburger wordt gezien als de beste Nederlandse voetballer aller tijden, die dat nooit is geworden. Door een zware blessure in 1966 moest hij noodgedwongen stoppen. Het Nederlandse voetbal bleef achter met het besef dat het voor altijd iets moest missen. Fotograaf Guus de Jong heeft prachtige opnames van Dullens teruggevonden.

In het seizoen 1963-1964 debuteerde Dullens bij Sittardia en scoorde dat seizoen maar liefst achttien keer. Twee jaar later presteerde het hij om verkozen te worden als speler van het jaar, alhoewel hij in de Eerste Divisie speelde en dus niet eens op het hoogste niveau. Een ongekende loopbaan was in de maak en er was daarom alle reden voor optimisme.

Zelfs nadat Dullens in het seizoen 1966-1967 tegen Vitesse met een gescheurde kruisband en twee kapotte meniscussen van het veld werd gedragen, bleef hij positief. Maar de hele omgeving zag het doemscenario al voor zich: de carrière was voorbij nog voordat die goed begonnen was. Nederland huilde waar het eens had gelachen. Met een benefietwedstrijd werd in het Olympisch Stadion afscheid van hem genomen. Dullens kreeg 150.000 gulden mee om een nieuw leven op te bouwen.

Wat was er nou gebeurd bij Vitesse? In Arnhem botste Dullens tegen Vitesse-speler Bart van Ingen. “De scheidsrechter floot niet eens”, aldus Van Ingen. Dullens meende dat hij verkeerd was gevallen nadat zijn tegenstander hem had weg getrokken. Aan de andere kant oordeelde Van Ingen dat Dullens een mislukte schijnbeweging maakte, waarna ze in botsing kwamen. Maar de vraag wie nou verantwoordelijk was, veranderde de gevolgen niet: Dullens kon nooit meer voetballen op het hoogste niveau. Zijn interlandloopbaan bleef beperkt tot vier wedstrijden voor Oranje.

Bart van Ingen van Vitesse (achter) in 1967 in een wedstrijd tegen de Volewijckers. Foto Nationaal Archief.Jaren later kwamen de twee voetballers tot een vorm van verzoening. Dullens: “Hij kon er niets aan doen, het was geen doodschop. En ik koester geen wrok tegen hem. Voor hem was het ook niet prettig.”

Dullens begon een kapperszaak en is altijd een trouw bezoeker gebleven van Sittards opvolger Fortuna. Nu werkt hij ook voor deze club.